Merhaba, bugün sadece ve sadece günlük ruh halimi azda olsa ifşa eden bir girişimde bulunacağım.
Biraz az, belkide çok.
Aman neyse ne yahu bizbizeyiz işte.
Herzaman kendime sorduğum sorudur:
'İnsanlar ne ara yaşamaya böyle kolay alıştılar?
Ben ne zaman kaçırdım o şahane algı trenini?
Neden öğrenemedim de yadırgıyorum yaşamayı.
Pürüzsüz, sade, dengeli.'
Ah Tanrım ah, o ne şahane bahtiyarlıktır da erişemiyorum.
Bazen nefesim ciğerlerimde türbülans oluşturuyor, dönüyor dönüyor da
bir dönemiyorum dünya eğikliğinde.
Kendi kendime mırıldanıveriyorum öyle anlarda dengesizlik kantarımın fon şarkısını.
Olmuyor be kardeşim.
Bazen bakıyorsun, düpedüz olmuyor.
Uçsuz bucaksız olamıyor.
'Oldu gibi' düşünmeyi avunmak istemiyorsun.
Çatır çatır yoruluyor.
Büklüm büklüm uyuyor.
İnsan neslim yalnızlığınca yüzleşiyorum olmazlığımla.
Olmuyor.
'Aldırma' diyorum kendime.
Açıyorum eğlenceliğimi.
Aldanıyorum.
Eyvallah.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder